İstanbul

İstanbul

İstanbul'u terkediyorum.
Havada görünmez bulutların katlanılmaz hüznü,
İstanbul arkamdan ağladı ağlayacak.

İlkbahar sanıyordum, sonbahar mı?
İstanbul'un hangi mevsimi bu?

İlk şehrime doğmuştum,
İkinciye büyümüş,
İstanbul mu beni yaşadı?

Yenikapı'da 10,000 yıllık hemşehrilerimin
ayak izlerini saklamış
yerin on kat altında.
Benim ayak izlerimi kaç bin yıl saklayacak?

Ben mi İstanbul'u terkediyorum?
İstanbul mu beni?

anlık

eksik

neyin "eksik" neyin "fazla" olduğunu
kim bilebilir ki
demişsin
bilmem ki

sesi olmayan bir ırmak
eksik gibi
dibinde parlayan çakıllar olmasa
daha da eksik gibi
hele durulduğu gölcüklerde
zıplayan balıklar olmazsa
çokça eksik gibi
bir de vardığı bir okyanus yoksa
tamamen eksik gibi

çiçek açmayan bir bahar
sanki çok eksik
kokusu olmayan çiçekler
eh oldukça eksik
bal toplayan arılar yoksa
gezinen kelebekler
bahar hep eksik

yani görünen o ki
sen yoksan
her bir şey eksik

niye

niye seni düşününce
sen oluyor her şey

niye seni görünce
sis perdesi ardında her şey
senden başka görüntü yok

niye seni duyunca
tek ses sen

niye seni hissedince
bütün diller kitli
her şey şiir
tek şey şiir

niye sen?

kendinde

kendinde

beni severken kendin ol sevgilim
ben seni kendinde sevdim

bekleme, durma
birikmesin kelimeler dudaklarında
ben senin kelimelerini sevdim

dalıp gitmesin gözlerin çok uzaklara
ben senin gözlerinin parıltısını sevdim

beni severken kendin ol sevgilim
ben seni sende sevdim

anlık

aramayacak

aramayacak beni artık

sabah kuş sesleri beni uyandırmayacak
pırıl pırıl bir güneş beni selamlamayacak
arılar çiçeklere konmayacak
çiçekler de açmayacak ki

aramayacak

anlık

‎25 yaşındaymışsın
oğlumdan bir yaş küçük
neredeyse kaç sene olduğunu bile hatırlamıyorum
ben küçücük bir çocuktum sen gittiğinde
seni gönderenler hala hayatta
biliyorlar mı acaba
kendilerinin unutulacağını
ve senin hep hatırlanacağını?

yunus aşkın bulmuş aydın
artık anı kim terk eyleye

anlık

anlamak

a diye ünledi, o
an sanki döşeklerin altında sakladığı o
anı çıkagelmişti bir
anda ortalığa
anlağından habersizce kralların binlerce yıldır
ant içerek kanları ile imzaladıkları
antlaşmalarının dillerini
ananlar ve
anlayanlar çoktan gitmişken ve bir
anlam verebilmek için o eski metinlere
anıt mezarlardaki yazıtları
anlatan kahinlere başvurması ve onların
anımsamaları gerekiyordu bu
ansızın önlerine çıkan
anlatılar içinde saklanan ve uzun zamandır
anılmamış olan ve
anlaşılmayan gizemlere ve o
an çıktı ağızlarından sadece bir
a

anlık

amazon kadınların kızları onlar

bir ellerinde ucu kıvrık kılıçları
diğer ellerinde güneşten parlak kalkanları
çıplak vücutlarını örten
deştikleri yüreklerimizin kanı sarı tozlu toprağa küçük kraterler açarken
şeffaf atlarına binip
magma denizinin içinden yarılan
kara yollarında uçarak
anneannelerinin bilmediğimiz diyarlardaki
şatolarına giderken bıraktıkları
geride yüreği deşik suyu kuruk boş bedenlerimiz üstündeki
akbabaların kel kafalarını
umursamadılar

ben bağlamak isterken
yelkenlerimi
huzur yeşili bir kıyıya
alıp götürüyor deli rüzgarlar
içinde yunusların seviştiği
derinlerin mavisine

anlık

sarı çiçek

küstürdüm sarı çiçeğimi

kurtların haşin ayakları altında
ezilen donmuş karların
arasından başını ürkek çıkarıp
bakarken sabah yeni doğan güneşe...

bil ki artık sevgilim

ben olacağım
sana her gece
en son
iyi geceler diyen

ve ben olacağım
sana her sabah
ilk kez
günaydın diyen

zanaatçılarız biz

taşı taşa
bindirip
binalar kuran

harfi harfe
ekleyip
şiirler yazan

rengi renge
katıp
resimler yapan

sensin sanatçı
olan

ya gel al canımı
ya git kıy canıma

gözlerin gözlerin gözlerin

korkmadan baktığım bu gözlerin
ta nerelerimi görüyor?

kuytu aydınlıklarımdan
çıkardıkları da ne?

görmezdim sen görmeden önce
tanımazdım
anlamazdım
bilmezdim

korkarak baktığım bu gözlerin
ta nerelerimi görüyor?